MARIO BROS

Voor mijn beminde lezers op leeftijd vooraf een toelichting op de titel. Mario is of was een succesnummer bij de jeugd. Lang geleden geïntroduceerd. Het is een van de eerste spraakmakende spellen op een beeldscherm. Mario begeestert de spelers, gedurende de loopbaan die hij aflegt moeten de meest vreemde obstakels ontweken worden. Gestuurd door de speler verliest hij, afhankelijk van de behendigheid van de speler, regelmatig een leven. Niet erg, want hij heeft er meerdere en kan er zelfs levens bij verdienen. Na wat oefening kan je in hogere levels komen, waarin de moeilijkheidsgraad toeneemt. Duivels onschuldig; je raakt in een opwinding, je vergeet de echte wereld en je alvleesklier gaat overstuur. De spanning is soms buiten proporties voor kindjes, maar ook er zijn ook ouderen die slaaf werden van Mario. De jeugd blijkt behendiger dan ouderen, ze leren zo snel!

Dit soort games brengen je buiten de werkelijkheid, alsof je niet slechts 1 x leeft en 1 x je leven verliest.

In dit hecht gesloten land en binnen deze ommuurde cultuur leef je als westerling voor je gevoel soms ook buiten de werkelijkheid. Ik schrijf soms eens wat op vanwege het vermoeden dat ik later wel eens zou kunnen gaan denken, wat ik meemaakte gebeurde het echt of was het een droom? Wil je knaapjes van 14 zien scheuren in dorpjes met pa's Buick of Chevrolet (jaren 70) , ik zal het je tonen, ze hebben een kussen onder hun kont, anders kunnen ze niet over het stuur kijken en ze rijden om t hardst door de straten...is het echt of een droom?

Kom kijken en overtuig jezelf maar. Eigenlijk is het allemaal niet zo gek, het is hier een ander tijdperk en de jongens wat moeten ze? Dat jongens willen sturen komt mij niet vreemd voor, met mijn pa ernaast reed ik soms ook in een grote kar. Dat was 45 jaar geleden, reken maar uit. Ik herinner me een dambord en een spel met knopen, niet massa's van die zieke spellen. Het was echt een andere tijd! De behoefte aan grensverlegging is zeker niet tijd gebonden en menselijk toch!

(Super) Mario Bross

Ik schreef dus: Inmiddels staat er in enkele maanden 20.000 km op de teller van mijn auto, dan heb je wat gezien. De dingen die je ziet kun je vaak niet gelijk een plaats geven omdat ze ongewoon zijn. Moeilijk voorstelbaar zelfs als je het niet zelf ziet. Heb je gelezen in een eerder stukje over dat rotsblok op de weg, over brandblussers, reserve wielen die ze midden op de rijbaan leggen als ze met pech staan? In het begin denk je, dit maak je geen tweede keer mee.

Daarom nog één keer zo'n verhaal!

Zaterdag jl. deed ik de trip naar Jeddah vanaf richting Ryadh. Jeddah is een echte havenstad, de bewoners leven sneller. De mensen in het binnenland zijn anders en van oorsprong vaak bedoeïen. In het binnenland zie je behalve dorpjes en stadjes ook overal tenten of soms hele kampen. Een Arabië kenner vertelde me, je kunt wel in een huis gaan wonen maar je ‘mind' verandert niet. Het klonk me zo bekend in de oren! In Europa zijn ook volken die van plek naar plek trokken. Dat trekken is er een beetje af doch nog steeds willen die mensen op wielen wonen en leven ook besloten. Soms wonen ze toch in een huis maar je ziet aan alles dat het hun ding niet is...was ik nu in slaap gevallen? Maar nee, plots zie ik een vat op de weg. Het is een 60 ltr drum boordevol keien gezet en een lange lat rechtop erin. Een touringcar met 2 lekke banden staat er naast op de vluchtstrook, hier gelukkig heel rustig op de weg.

Verder rijdend zat ik me opnieuw te verbazen over wat ik allemaal al zag gedurende de reizen alhier. Tot en met kettingbotsingen die aan het gebeuren waren en waaruit ik (noem het) ontsnappen kon, terwijl er toch zeer veel auto's wel betrokken raakten. Ik herinner me een menigte mensen (meest automobilisten waarschijnlijk die net als ik de dans ontsprongen waren) die op de viaducten toekeken samen met de bewoners van de omliggende huizen. Niemand scheen een hand uit te steken om nieuwe klappers te voorkomen van naderende automobilisten die met hoge snelheid inreden op een hoop schroot van wel al 50 meter lang en dat aan twee kanten van de weg. Gedurende de 10 seconden dat ik me daar bevond hoorde ik 3 enorme klappen die niet alle vooraf gingen aan gehuil van blokkerende banden. Het was gedurende ramadan, meer weten over verlaagd suiker en slaperigheid..?

Terug naar die mongool met dat vat, stel je nou eens voor dat je op er knalt. De stenen, per stuk c.a. 3 vuisten groot, zouden projectielen kunnen worden. Het gebrek aan besef dat je vlak naast je een splitterbom gereed zet, verstand te kort!

Nog niet uitgedacht hierover, volgende film: een semi-dieplader, met alle wielen rechtsachter plat, rijdt kruipend op de weg voor me. Er was meer verkeer en er gebeurden de wildste uitwijk manoeuvres. Naderend met twee handen aan het stuur trok ik me rechtop, spiedend waar mijn vluchtweg lag. Ik passeerde hem zonder ongelukken.

Verder, het is 9 uur sturen naar de zee , inmiddels probeer je je voor te stellen waarom rijdt die trukker niet op de vluchtstrook. Zijn keuze om alles, ook zijn velgen maar aan gort te rijden werd wellicht bepaald door het feit dat hij niet voor 3 dagen eten en drinken bij zich had. Zelf had ik pas ook een lekke band, een vrij gewone band. Pas na 100 kilometer, stoppend bij elk 'bandencentrum' heb ik de aanschaf van een nieuwe band maar opgegeven. Steeds was het, 'not available'. Je kunt je wel laten ophalen met een autoambulance, doch de meeste drivers, ook van luxe auto's laten hun wagen staan. Deze truck echter was beladen met machines, de man zal zijn lading niet onbeheerd hebben durven laten.

De truck zat ik nog in mijn achteruitspiegel te bekijken toen ik plots recht in het gezicht van een opa keek. Nu ben ik zelf ook opa, doch heb de pretentie nog wel bij de tijd te zijn. Deze oude man, rijdend in een toyota jeep, was zich blijkbaar echt niet meer van iets bewust. Misschien reed hij meestal alleen door het zand in en om zijn eigen dorp en was per ongeluk op de weg beland. Dingen flitsen in minder dan 10-den van seconden door je hoofd, zijn snelheid was wellicht 100 kilometer doch, mijn eigen snelheid in ogenschouw genomen, kwam hij zeker met 250 km p/u als een projectiel op me af. Ik moest echt iets doen anders zou het 2 x total loss worden. Gokte dat hij rechts zou uitwijken (voor mij links) dus stoof ik zonder aarzelen zover als mogelijk naar rechts. Blijkbaar goed gegokt en daarom kan ik dit verhaal nu (al) vertellen..(...)

Bewaard dacht ik, je denkt alles, niet gek toch dat ik ook dacht aan de behendigheid van kindjes die Mario Bros spelen, maar ook aan vrouw, mijn kindjes en kleinkindjes.. als in een flits. Het is vreemd maar absurd schrikken doe ik nauwelijks, verhoogde hartslag ken ik ook alleen maar van hard werken of als ik een lift niet durf te gebruiken. Ik wil over het verkeer niet steeds blijven schrijven, zoals ik al zei je denkt dit maak ik niet weer mee. Maar neen, nog geen 5 minuten later, opnieuw een spookrijder, weliswaar nu rijdend op de vluchtstrook. Bovenstaand gebeurde allemaal binnen een uur. Uren kun je ook rijden zonder dat je een auto ziet en dan schiet het weer wel lekker op ;)

Spookrijden is overigens in mijn dorp hier super gewoon, ik doe het sinds kort ook als dat beter uitkomt. De eerste keer kom ik gelijk politie tegen en die keek niet eens. Hoe kan het allemaal bestaan? Behalve nadenken, blijf steeds goed wakker is mijn advies. Moet je ook nog weten dat naast de highway, 2 x 3 banen breed, meestal brede secondaire wegen liggen zodra er bebouwing is. Doch soms ook niet, dan doorsnijdt de snelweg een dorpje waar je gewoon vanaf elk punt onverharde straten in kunt rijden, hoe hard dat mag je zelf weten. Op diezelfde plekken kun je ook overal de rijksweg op. Drivers die dat doen staan dan, komend vanaf het zand, eerst bijna stil op rijvak 1, kiezen richting (haha- maar t is geen grap!).. en pas dan gaan ze vaart maken. Waarom zou je een officiële oprit gebruiken, die zijn er altijd, waarom 1 kilometer omrijden als je crosstraffic veel gemakkelijker bij jouw kudde komt.

Voorlopig ga ik weer aan t werk, stoor me verder maar niet. Af en toe nieuwe foto's, meer verhalen later..